Tak jak długo istnieją systemy automatyki, od dawna, inżynierowie starają się wprowadzać do nich automatyczne zabezpieczenia. Historycznie patrząc, projektowano urządzenia zabezpieczające wykorzystujące pneumatykę oraz technikę przekaźnikową. Jedną z koncepcji „bezpiecznego systemu zabezpieczającego” było założenie, że uszkodzi się ono w taki sposób, który wywoła przerwę w dopływie energii zasilającej. Utrata zasilania spowoduje zatem przejście systemu do bezpiecznego stanu.
W miarę rozwoju urządzeń automatyki, rosła też ilość użytych komponentów. To prowadziło do znacznego wzrostu objętości szaf sterowniczych, komplikacji obwodów wyposażonych w przekaźniki i układy czasowe. Spadała więc drastycznie niezawodność takich systemów, prowadząc do przypadków odmiennego działania identycznych konstrukcyjnie egzemplarzy.
Naturalnym dla inżynierów było zastosowanie dyskretnych elementów elektronicznych w konstrukcji układów sterujących i zabezpieczających w momencie masowego ich pojawienia się w końcówce lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Wiele tych układów było zabronionych w zastosowaniu związanym z ochroną procesu lub maszyny z powodu dużej awaryjności i wysokiej wrażliwości na zmieniające się środowisko pracy.
Rozwój przyrządów półprzewodnikowych fizycznie wrażliwych na temperaturę i warunki pracy oraz metod syntezy układów elektronicznych zrodził potrzebę zapewnienia wiarygodności w działaniu obwodów elektronicznych w sposób inherentnie zależny od konstrukcji układów. Nie dość tego dążono do potwierdzenia niezawodności w działaniu urządzeń w sposób statystyczny, co było naturalnym następstwem produkcji wielkoseryjnej układów regulacyjnych przeznaczonych do realizacji funkcji zabezpieczających.
Inżynierowie stworzyli więc normy pozwalające oceniać niezawodność układów elektronicznych w sposób zrozumiały i nie budzący wątpliwości. Dodatkowo przyjęto definicje funkcji związanych z bezpieczeństwem, jako podstawę definiując funkcję bezpiecznego wyłączenia.
W kolejnych dekadach budowano podwaliny pod normy związane z bezpieczeństwem poprzez publikację wielu dokumentów normatywnych w krajach Europy zachodniej i Ameryki. W końcu lat dziewięćdziesiątych powstała pierwsza wersja normy IEC 61508 , która dawała podwaliny pod współcześnie powszechne systemy elektroniczne używane do realizacji funkcji związanych z bezpieczeństwem. Norma IEC 61508 definiuje pojęcia statystyczne używane w ocenie wiarygodności pracy urządzeń elektronicznych. Podstawowe pojęcia takie jak częstość uszkodzeń w czasie czy też struktura systemu oparta o redundancję (nadmiarowość) funkcjonują już od wielu lat. Uszkodzenia bezpieczne oraz niebezpieczne, uszkodzenia spowodowane wspólną przyczyną pozwalają na rzetelną ocenę niezawodności urządzenia. Przywołanie częste i rzadkie połączone z SIL (Safety Integrity Level/Poziom Nienaruszalności Bezpieczeństwa[1]) dają miarę niezawodności w działaniu urządzeń. Liczba B10 będąca produktem analizy statystycznej Weibulla używana jest w urządzeniach konstrukcyjnie spełniających funkcje przełączające. Wszystkie powyższe parametry zostały zdefiniowane i opisane w normie IEC 61508, oprócz tego norma podaje metody i przykłady analizy niezawodności urządzeń elektronicznych, które dziś stanowią katalog „state of the art” w analizie niezawodności urządzeń elektronicznych.
PL 
EN 
